Ever Failed

มันเริ่มจะชาชินซะแล้วล่ะ ก็วันนี้ครบกำหนดที่จะต้องเข้าไปเปิดเวปดูผลการประกวดนิทานสายรุ้งครั้งที่ 3
เฮ้อ จริง ๆ ก็ไม่รู้จะบอกเล่าความรู้สึกอย่างไร ถามว่าเสียใจหรือเปล่า ก็ไม่ เศร้าไหม ก็ไม่ แต่มันเฉย ๆ
เฉย ๆ ในที่นี่คงไม่ใช่การไม่รับรู้รู้สึกอะไรเลย แต่การเฉย ๆ ครั้งนี้คือการนิ่งเงียบซะมากกว่า
แต่ครั้งนี้ก็ไม่ใช่ครั้งที่ 1 แห่งความล้มเหลวด้านการประกวดหรอก เป็นครั้งที่ 2 แล้วหละ
ส่วนผลงานที่ส่งไปก็เงียบหายทั้งที่ประกวด และส่งต้นฉบับให้พิจารณา
แต่ก็คงได้แต่ปลอบใจตัวเอง ที่อย่างน้อย ในขณะหนึ่งที่เรานั่งพิมพ์เรื่องราวจากจินตนาการในหัวเล้ก ๆ นี้
มันก็เปี่ยมสุข ซะเหลือเกินเลยหล่ะ มีความสุขที่ได้ทำนวนิยาย .นิทาน. วรรณกรรมเยาวชน มีความสุข
กับเรื่องราวที่สร้างสรรค์ เรื่องที่เราเขียน บางทีก็น้ำตาซึมกับบางช่วงบางตอนที่ปวดร้าว บางทีก็หัวเราะนิด ๆ
หรืออมยิ้มหน่อย ๆ ก็ตัวละครที่ลุกมาโลดเล่น ไปพร้อมกับผู้กำกับบทอย่างตัวของอ้อมเอง
มีความสุขนะ และอย่างน้อย อ้อมยังสามารถเก็บเกี่ยวเรื่องราวเหล่านี้ไว้ในความทรงจำหน่วยหนึ่ง
ไม่ใช่หน่วยที่เล็กที่สุดในสมอง แต่เป็นส่วนมหึมา มหาศาลทางความคิดเลยล่ะ

วันหนึ่งข้างหน้า ลูกจ๋า หลายเอ๋ย คงจะหยิบเรื่องแต่งจากผู้หญิงผู้ไม่ละความพยายามคนนี้
ขึ้นมาหยิบจับ อ่านบ้างนะจ๊ะ

ไม่เศร้า ไม่เหงา แต่จะเสนอเรื่องราวต่อไปอย่างเข้าใจ และ อย่างเปี่ยมสุข